ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း (၁)

ဒီအခ်ိန္ဟာ ရာသီဥတုအရမ္းေအးလြန္းတဲ့အခ်ိန္ေလးပါ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအးသလဲဆုိရင္ မနက္ကုိးနာရီေတာင္ထုိးေနျပီ ေနေရာက္ျခည္ကုိ ျမင္ခြင့္မရေသး။ ႏွင္းေတြ၊ ျမဴေတြ၊ တိမ္ခုိးေတြ အုံ႔ဆုိင္းလုိ႔ေပါ့။ လမ္းသြားရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လွမ္းမျမင္ရတဲ့အေျခအေနပါ။ ၾကားလုိက္ရတဲ့ အသံတစ္ခုက “ဗုံ” ကေလးကုိ မနားတမ္းတီးျပီး ေပတစ္ရာေပၚသြားေနၾကတဲ့ လူအုပ္စုတစ္စုရဲ႔ အသံေလးေတြေပါ့။ အဲ့ဒါဘာလုပ္ၾကတာလဲ ဘာသံေတြလည္းလုိ႔ မသိလုိ႔ေမးၾကည့္ေတာ့ အသုဘလုိက္ပုိ႔ၾကတဲ့အသံေတြတဲ့။ ေရာက္စဆုိေတာ့ မသိဘူးေလဗ်ာ။ ကုိယ့္နုိင္ငံလုိမ်ဳိးပဲ ထင္မိတာေပါ့။ ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ အံ့ၾသမိပါေသးတယ္။ ဟုတ္တာပဲေလ။ သူတုိ႔တစ္ေတြေနတာ၊ ထုိင္တာ သြားတာ၊ လာတာေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ကတတ္ဆန္းႏုိ္င္ၾကသကုိး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း အခုလုိေဆာင္းရာသီမ်ဳိးမွာ ရာသီဥတုဒဏ္ကုိအံတုျပီးေနထုိင္တဲ့သူေတြ ေသၾကသူမ်ားၾကတာကုိးလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ လူတုိင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး အရမ္းဆင္းရဲလူေတြက အမ်ားစုပါ။ ဇာတ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဇာတ္နိမ့္ေတြျဖစ္မွာပါ။
သူတုိ႔က ဇာတ္စနစ္ကုိပဲ က်င့္သုၾကတာဆုိေတာ့ ဇာတ္နိမ့္သူက ဇာတ္ျမင့္သူမ်ားေတြကုိ ေၾကာက္ရပုံရပါတယ္။ ဘ၀ေျပာေျပာေလ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကူညီရုိ္င္းပင္းမႈေတြေတာ့ ရွိၾကမွာပါ။ ျပီးေတာ့ ဗုဒ္ဓဂယာဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိးကြယ္တဲ့ဗုဒၵျမတ္စြာပြင့္ေတာ္မူရာ ေဒသပါ။ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္း မြန္ျမတ္ျပီး ဗုဒၵဘာသာ၀င္တုိ႔ မေမ့ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာေလးလုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရမွာပါ။ ဘုရားဖူးရာသီလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ေအာက္တုိဘာလမွ မတ္လအထိ ေျခာက္လတုိင္တုိင္ ဗုဒၵဘာသာ၀င္လူမ်ဳိးေတြဟာ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံမွေနျပီး ဒီေနရာေလးကုိ လာျပီး ဘုရားဖူးၾက၊ ေလ့လာစရာရွိတာေလးေတြ ေလ့လာၾက၊နဲ႔ ဘုရားဖူးျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ကုသုိလ္ေတြေ၀ငွၾကဖုိ႔ ဆုံစည္းခြင့္ရၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလးေပါ့။