မွတ္စုေလးေတြ အစီအစဥ္ခ်ျပီးေရးမယ္စိတ္ကူးတုိင္းမေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။
အမွတ္မထင္ ဗာဟိရကိစၥမ်ားက စာေရးမယ့္အခ်ိန္ကုိ ု၀င္ေရာက္ေနရာယူသြားခဲ့ တယ္ေလ။ မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ အေသးအဖဲြကိစၥေလးေတြအတြက္ ေသခ်ာျပီး တန္ဖုိးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးခဲ့ေပါင္းလည္း မ်ားခဲ့ပါျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဆာင္း ပါးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ေအာင္ေရးမယ္ဆုိျပီး စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ျဖတ္ကနဲ႔အေတြး တစ္ခုသဖြယ္ ၀င္လာတဲ့ေမးခြန္းေလးက ငါ့ရွင္ အခုဘယ္မွာေနတာလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေလးပါ။ ဟုတ္တာပဲေလ။ အခုစာေရးသူေနတာက အိႏၵိယႏုိင္ငံ။ ယူပီ ျပည္နယ္၊ ဗာရာဏသီျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ဟိႏၵဴတကၠသုိလ္မွာပါ။ ယခုႏွစ္ ၂၀၁၀ မွာဆုိ ရင္ ေဒါက္တာတန္းေက်ာင္းသား၊ မာစတာတန္းေက်ာင္းသား စုစုေပါင္း ၂၀ ခန္႔ရွိေနျပီေလ။ အသစ္၀င္ေရာက္လာမည့္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တံခါး ဖြင့္ေနၾကဆဲပါဘဲ။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတံခါးၾကီးကလည္း မာစတာဒီဂရီ လက္ ၀ယ္ရရွိျပီးသူမ်ားကုိ အျမဲတမ္းလက္ကမ္းၾကိဳဆုိလ်က္ရွိသလုိ၊ ဓမၼာစရိယ ေအာင္ ျမင္ျပီး အရွင္ျမတ္မ်ားကလည္း မာစတာတန္းကုိ တက္ညီလက္ညီ ၾကိဳးစားသင္ ယူႏုိင္မည့္ အခြင့္အေရးၾကီးကလည္း ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ေပၚထြန္းလုိ႔ေနျမဲပါ။ စာေရးသူ ဆုိရင္ ဒီတကၠသုိလ္ကုိ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလုိင္တန္းမွာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ပညာဆည္းပူးခြင့္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ယခုဒီစာေရးခ်ိန္မွာ ေျခာက္လသက္တမ္းမွ်သာ ရွိပါေသးသည္။ ဒီတကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ဖုိ႔ မလြယ္လုိက္တာဗ်ာလုိ႔ ညဥ္း ညဴလုိက္ရတာလည္း ေက်ာင္းသားမျဖစ္မခ်င္းလုိ႔ဘဲ ဆုိပါေတာ့။ အဲ့ဒိအခ်ိန္က ဘယ္သူ႔ဆီကမ်ား အားေပးႏွစ္သိမ့္စကားမ်ား ရေလမလဲလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိပါ တယ္။ ဦးစြာေရာက္ႏွင့္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အားေပးႏွစ္သိမ့္စ ကားဆုိ၊ သူတုိ႔ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ အခက္အခဲေလးေတြအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တစ္ မ်ဳိးဆီ ေျပာျပၾကေတာ့မွ စာေရးသူေတြ႔ၾကဳံခဲ့တဲ့ အခက္ခဲေလးဟာ ဘာမွမဟုတ္ ပါလားလုိ႔ဆုိျပီး ေျဖသိမ့္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္လုိက္တာဗ်ာ ေတာ္လုိက္တာဗ်ာ လုိ႔ေတာင္ တဖြဖြေျပာကာ ေနာင္ေတာ္မ်ားကုိ ေက်းဇူးတင္မဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ လမ္းညႊန္မႈ၊ အားေပးမႈတုိ႔ဟာ ထာ၀ရလုိေန ဆဲျဖစ္မယ္လုိ႔ စာေရးသူယူဆပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာေရးသူဟာ ဟိႏၵဴတ ကၠသိုလ္ကုိ အသစ္ေရာက္ရွိလာမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ လမ္းညႊန္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ျပီးေတာ့လညးအိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ဗုဒၶဂယာမွာ ရွိတဲ့ မမေ၀ဆုိတဲ့ အဖြဲ႔ၾကီးဟာ အိႏၵိယႏုိင္ငံရွိ ျမန္မာပတ္စပုိ႔ကုိင္ ေက်ာင္း သားအားလုံးကို ကုိယ္စားျပဴတဲ့ ပညာေရးအဖဲြ႔အစည္းၾကီးတစ္ခုပါ။ အဖဲြ႔၀င္ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ တစ္ေနရာတည္းမွာ စုစည္းေနၾကရတာ မဟုတ္ဘဲ မာဂဓဆုိက္၊ ဗာရာဏသီဆုိက္၊ နာလႏၵာဆုိက္၊ နယူးေဒလီဆုိက္၊ ဘုံေဘဆုိက္၊ ပုေနးဆုိက္၊ နာဂဇၨဴနဆုိက္စတဲ့ တကၠသုိလ္အသီးသီးမွာ အဆင္ေျပသလို ပညာ ဆည္းပူးေနၾကရတာပါ။ ေနရာခ်င္း တကၠသုိလ္ခ်င္း မတူၾကေသာ္လည္း မမေ၀ဆုိတဲ့ အဖဲြ႔ၾကီးေအာက္မွာ အဖဲြ႔ၾကီးက ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြ အတုိင္း တစ္ညီတစ္ညႊတ္တည္း သီတင္းသုံးေနထုိင္ၾကရပါတယ္။ အဖဲြ႔၀င္အခ်င္း ခ်င္း ရုိင္းပင္းကူညီၾက၊ ပညာရပ္မ်ားကုိ လက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႔ေ၀တဲ့ အလုပ္ေတြ ကုိလည္း ဌာနအသီးသီးမွာ စြမ္းေဆာင္ေနၾကျပီမုိ႔ မမေ၀၏မြန္ျမတ္ ေသာစိတ္ထားကုိ တစ္ဆထက္တစ္ဆပုိျပီး ေလးစားခဲ့ရပါတယ္။ မမေ၀ကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့အခါတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကမူပုိင္ေစာင့္္ေရွာက္ ခြင့္မရဘဲ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အဖဲြ႔၀င္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သေဘာဆႏၵအရ အေထြေထြဥကၠဌ၊အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး၊ ဆုိက္အလုိက္ဥကၠဌ၊အတြင္းေရး မႈး၊ ျပန္ၾကားေရးမႈး၊ ဘ႑ာေရးမႈး၊စာရင္းစစ္ဆုိျပီး တာ၀န္ကုိယ္စီခဲြေ၀ေစာင့္ ေရွာက္ၾကရတာပါ။ထုိသုိ႔ေစာင့္ေရွာက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္းမမေ၀ဟာ ေဘးမသီရန္မခဘဲ ယခုႏွစ္ဆုိလ်င္ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုတုိင္ေခ်ာေမာလွပခြင့္ရခဲ့ တာေပါ့။မမေ၀ဟာေက်ာင္းသားအားလုံး၏ပညာေရးက႑၊က်န္းမာေရးက႑၊အ ျခားလုိအပ္ရင္လုိအပ္သလုိအကူအညီေပးေနတာပါ။မမေ၀ရဲ႕အစီအစဥ္အရ-ဗာရာဏသီျမဳိ႕၊ေဆး၀ကၤပါျမန္မာေက်ာင္းမွာဗာရာဏသီဆုိက္ဥကၠဌဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱဓမၼသီတလာဘိ၀ံသကသတၱန္ဆုိင္ရာပါဠိေတာ္၊အဌကထာ၊ဋီကာ၊အႏုဋီ ကာမ်ားကုိေခတ္အျမင္ေခတ္အေတြးမ်ားျဖင့္သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးျခင္း၊ေဒါက္တာ အရွင္သာသန၊ေဒါက္တာအရွင္ေက၀လာနႏၵတုိ႔ကကြန္ပ်ဴတာပညာရပ္မ်ားကုိျဖန္႔ေ၀ေပးျခင္း၊ေဒါက္တာအရွင္၀ိစိတၱသာရ(ေမာ္ဒန္)လက္ရွိအေထြေထြအတြင္းေရး မႈးဆရာေတာ္ကအဂၤလိပ္စာေရးနည္းေျပာနည္းဘာသႏၱရသင္တန္းမ်ားမ်ားဖြင့္ လွစ္ေပးျခင္းစတဲ့ပညာေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိအေထြေထြအစည္းအေ၀းၾကီးအျပီးမ ၾကာျမင့္မီမွာပင္စတင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ဆုိက္အတြင္းရွိသင္တန္းသားသံဃာေတာ္တုိ႔ကလည္း မပ်က္မကြက္လာေရာက္ဆည္းပူးၾကသည့္အတြက္ေပးသူႏွင့္ယူသူအေပးအယူ မွ်လ်က္ရွိေနပါတယ္။
ထုိမွ်သာမကမမေ၀ဟာေက်ာင္းသားမ်ားေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရင္လည္းလက္မေႏွးတမ္းကူညီေပးတတ္ပါတယ္။ဒီလုိကူညီႏုိင္ေအာင္မမေ၀ဟာရန္ပုံေငြစုေဆာင္းရပါတယ္။ပညာေရးရန္ပုံေငြ၊က်န္းမာေရးရန္ပုံေငြ၊ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးထိန္း သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးရန္ပုံေငြဆုိတာေတြပါ။ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္းေက်ာင္းသားေတြအ တြက္အားၾကိဳးမာန္တက္ေဆာင္ရြက္ေပးေနရလို႔တစ္ႏွစ္ကုန္ခါနီးတုိင္းမမေ၀ လည္းအလုပ္ေတြနဲ႔ပိျပီးအေတာ္ကုိပင္ပန္းပုံရပါတယ္။သုိ႔ေပမယ့္မမေ၀ဟာပင္ ပန္းတယ္လုိ႔တစ္ခ်က္ေလးမညဥ္းညဴ။သူ႔ဆီလာသူေတြကုိၾကိဳဆုိျမဲၾကိဳဆုိေစာင့္ ေရွာက္ျမဲေစာင့္ေရွာက္ေပးလ်က္ပါ။ေမာေတာ့ေမာတယ္ဒါေပမယ့္ဆုိသလုိအဖဲြ႔ ၀င္ေတြတက္ညီလက္ညီၾကိဳးစားေနတာျမင္ေတြ႔ရေတာ့ပင္ပန္းလုိ႔ပင္ပန္းမွန္း ေတာင္မသိေအာင္ျဖစ္ရလုိ႔ပါ။ဒီလုိေစတနာေကာင္းလုိ႔လည္းေက်ာင္းသားတုိင္းရဲ႔ရင္ထဲမွာမမေ၀ဆုိတဲ့နာမည္ေလးထင္က်န္ရစ္ေနတာေပါ့။ေက်ာင္းသားေတြေတြ႔ ဆုံတုိင္းမမေ၀အေၾကာင္းေလးေတြေျပာလာတာဆယ္စုႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ ေပမယ့္မေမာႏုိ္င္ပါဘဲဆက္လက္ေျပာရင္းေပ်ာ္ေနဦးမွာပါ။တဖြဖြေမးလုိ႔လည္းခဏဏေျပာျဖစ္ေနတာမမေ၀အေၾကာင္းပါ။တစ္ႏွစ္တစ္ခါဆုံစည္းရာေက်ာင္း ေတာ္ၾကီးမွာမမေ၀အဖြဲ႔သားေတြစုံလုိ႔ကေတာ့စပ္မိစပ္ရာေျပာၾက၊ရယ္ၾကေမာ ၾက၀မ္းပန္းတသာဆုိလုိက္ၾကတဲ့စကားေတြ..စကားေတြ။အစည္းအေ၀းၾကီးမွာ ဆုိက္အသီးသီးကမမေ၀ကုိခ်စ္ခင္ၾက၊ဆထက္ထမ္းပုိးပုိျပီးတုိးတက္ေစခ်င္ၾက တဲ့သူေတြတင္ျပေဆြးေႏြးၾကတဲ့အၾကံဥာဏ္ေတြ..အၾကံဥာဏ္ေတြ။တစ္ဆုိက္နဲ႔တစ္ဆုိက္အေတြ႔အၾကဳံေတြဖလွယ္ေနၾကတဲ့အသံေတြ..အသံေတြစုံလုိ႔ပါဘဲ။ ဒီလုိတစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးဆီတင္ျပလာတာေတြထဲကျဖစ္သင့္တာကုိခ်က္ခ်င္းအ ေကာင္ထည္ေဖာ္၊ယခုေလာေလာဆယ္မျဖစ္ႏုိ္င္ေသးတာကုိအဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ၾကားေပးရတာကအေထြေထြအတြင္းေရးမႈးနဲ႔အေထြေထြဥကၠဌၾကီးနဲ႔အ ေထြေထြအတြင္းေရးမႈးဆရာေတာ္ေတြပါ။မမေ၀ကုိလည္းသူတုိ႔ကပုိျပီးအနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကရတာေပါ့။ဒါေၾကာင့္မမေ၀အားအကုိးဆုံးသူဟာအေထြေထြ ဥကၠဌၾကီးနဲ႔အေထြအေထြအတြင္းေရးမႈးေတြျဖစ္လာရေတာ့တာေပါ့။အဖဲြ႔၀င္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္းက်ရာတာ၀န္ကုိယ္စီထမ္းသြားၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့မမေ၀ဟာႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္မကတည္တံ့ေနဦးမယ္ဆုိတာယုံၾကည္သူမ်ားထက္ပုိ၍ပင္ယုံၾကည္ရပါတယ္။
စာေ၇းသူေက်ာင္းဂ်ဳိင္းဖုိ႔ပထဦးစြာအိႏၵိယႏို္င္ငံ၊ဗာရာဏသီျမိ႔ကုိေရာက္လာပါတယ္၊တက္ေရာက္မည့္တကၠသုိလ္ကဟိႏၵဴတကၠသိုလ္၊တစ္ခါမွလည္းမေရာက္ဖူး၊ဘယ္ေနရာမွရွိလုိ႔ရွိမွန္းပင္မသိခဲ့ေပါ့။ဗာရာဏသီျမဳိ႔ကုိေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ဆန္ဆကရစ္တကၠသုိလ္မွာတစ္လၾကာေလာက္တည္းခုိခဲ့ရပါတယ္။ေက်ာင္းဆုိ တာသီးသန္႔မွမရွိတာကုိး ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေပါ့။အခုေတာ့ေက်ာင္းသား မ်ားေနထုိင္တည္းခိုစရာေလးအဆင္ေျပေအာင္ဆုိျပီးေဒါက္တာအရွင္နႏၵ၀ံသက ဗာရာဏသီျမဳိ႔မွာမဇၥ်ိမသုခေဖာင္ေဒးရွင္းဆုိျပီးေက်ာင္းတည္ေထာင္ေနပါတယ္။ အေတာ္ကုိတန္ဖုိးရွိတဲ့ေက်ာင္းတုိက္ေလးပါ။တကၠသုိလ္ဖြင့္မယ္လုိ႔လညးေျပာ တယ္၊တစ္ေလာကျမန္မာျပည္မွလာတဲ့ဘုရားဖူးအဖဲြ႔လက္ရွိေက်ာင္းသားေက်ာင္းမတည္အလႈရွင္ေက်ာင္းအမၾကီးေဒၚျမရွင္ဦးေဆာင္ျပီးသိန္းတစ္ေထာင္လူပဲြမွာ စာေရးသူလည္းတက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့လုိ႔ပါ။၀မ္းသာလုိက္တာကုိယ္လည္းလႈခ်င္ခဲ့ ပါတယ္။လုိအပ္တဲ့ကြက္လပ္ေလးတစ္ခုလုိ႔စာေရးသူယူဆပါတယ္။စကားဆက္ ၾကပါစုိ႔။ တစ္လေလာက္ဆန္းစကရစ္တကၠသုိလ္မွာေနျပီးမမေ၀အဖဲြ႔သားတုိ႔အ မ်ားစုေနထုိင္ရာစရဏေခၚတဲ့ရက္ကြက္ထဲကတုိ္က္ခနး္ေလးတစ္ခန္းဆီေျပာင္း ေရႊ႔ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေျခာက္လၾကာမွ်ေပါ့။စရဏနဲ႔ဟိႏၵဴတကၠသုိလ္ဟာကီလုိ မီတာ(၂၂)ကီလုိမီတာေလာက္ေ၀းပါတယ္။မေမာတန္းသြားလုိက္လာလုိက္ေပါ့။ ကားနဲ႔သြားမယ္ဆုိရင္တစ္နာရီခဲြေလာက္ေတာ့ၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းဦးဇင္းတစ္ပါးရဲ႔အကူညီနဲ႔ဟိႏၵဴတကၠသိုလ္သုိ႔ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။တကၠသိုလ္ေရာက္ ေတာ့ျမန္မာေက်ာင္းသားတုိ႔ေနထုိင္ရာေက်ာင္းေဆာင္ကုိသြား၊ထုိမွတစ္ဆင့္မိမိ ဆက္သြယ္လိုတဲ့ပါဠိဌာနကုိသြားျပီးေက်ာင္းသားအျဖစ္လက္ခံဖုိ႔ေလွ်ာက္ထားရပါေတာ့တယ္။ဆရာကလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္ျငင္းပယ္ပါတယ္။အမွန္တကယ္လည္း ေဒါက္တာတန္းအတြက္ေနရာလြတ္မရွိဘူးလုိ႔သိရပါတယ္။အဲ့ဒိစကားေတြပဲေျပာေျပာလႊတ္တုိင္းစိတ္လည္းအေတာ္ကုိအားေလ်ာ့သြားခဲ့ပါတယ္။ေနာက္ထပ္ႏွစ္ခါသုးခါေလာက္ထပ္သြားေတာ့လည္းအေျဖကထူးျပီးမလာခဲ့ေသး။စကားစပ္မိတုိင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကမိမိေက်ာင္းဂ်ဳိင္းမႈအေျခအေနကုိေမးတယ္။အဆင္မေျပ ေၾကာင္းပဲေျပာရေတာ့တာေပါ့။ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကအၾကံေပးတယ္၊ေနာက္ထပ္ ဌာနေတြအမ်ားၾကီးရွိသားပဲသမုိင္းတုိ႔ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဌာနတုိ႔လုိေပါ့။သြားဂ်ဳိင္းဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ဒါနဲ႔သမုိင္းဌာနဆီကုိၾကိဳးစားပမ္းစားသြားလုိက္ရျပန္ျပီ။ဌာနမႈးဆီ သြားေတြ႔ေတာ့ဌာနမႈးကေမးတယ္၊မင္းမာစတာတန္းကုိဘယ္ေမဂ်ာနဲ႔ေက်ာင္းျပီး တာလဲတဲ့၊ကုိယ္ကလည္းပါဠိနဲ႔ေက်ာင္းျပီးတဲ့အေၾကာင္းေျပာလုိက္ေတာ့ပါဠိဌာန ကုိပဲသြားဘုိ႔တုိက္တြန္းျပန္တယ္။ပါဠိဌာနကလည္းေနရာလြတ္မရွိအျခားဌာနကလည္းေမဂ်ာမတူလုိ႔လက္မခံနဲ႔လူလည္းအေတာ္ေလးေတြေ၀သြားခဲ့ပါတယ္။ လမ္းစပဲေပ်ာက္ေတာ့မွာလား၊အိမ္ပဲျပန္ရေတာ့မွာလားေ၀ခဲြမရတဲ့အေတြးေတြကလည္းေျဖးေျဖးခ်င္းရုိက္ခတ္လုိ႔ေပါ့။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလဆုိျပီးပါဠိဌာနကုိျပန္သြား ေတာ့အရင္အေခါက္ကမ်ားလုိ႔လုံး၀ျငင္းဆုိမႈမျပဳေတာ့ဘဲေရးမယ့္က်မ္းေခါင္းစဥ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကုိျပခုိင္းပါေတာ့တယ္။ခက္တာကစာေရးသူကက်မ္းေခါင္းစဥ္ကုိ တစ္ခါတည္းျပရလိမ့္မယ္လုိ႔မသိေတာ့က်မ္းေခါင္းစဥ္မေရးရေသးေၾကာင္းေျပာလုိက္ရတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ညံ့ပါတယ္ဗ်ာ၊ဒါနဲ႔ေနာက္တစ္ခါသြားေတြ႔ရင္က်မ္းအ က်ဥ္းခ်ပ္ျပနုိင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားရေတာ့တာေပါ့ေလ။ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္တုိ႔လည္းေဂ်ာင္းဂ်ဳိင္းဖုိ႔လာမယ္ဆုိရင္က်မ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလးေတာ့အျပီးအစီးလုပ္လာခဲ့ၾကဗ်ာ၊ဒီဒုကၡကလည္းေသးတာမဟုတ္ေလ။ႏုိင္ငံျခားမွာသိတဲ့အတုိင္းပဲကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကုိ ရႈပ္ေနၾကတာေလ။တစ္ေလာက္ေနေတာ့က်မ္းေခါင္းစဥ္ျပႏုိ္င္ခဲ့ပါတယ္။အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာေနာက္ထပ္သူျပခုိင္းတာကပထမလတ္၊ပထမၾကီး၊ဘီေအ၊အမ္ေအေအာင္ လက္မွတ္နဲ႔အေထာက္အထားေတြပါ၊အဲ့ဒိမွာလည္းပထမလတ္တန္းေအာင္လက္ မွတ္အမွတ္စာရင္းမ်ားမျပႏုိင္ခဲ့လုိ႔မေအာင္ျမင္ဘဲျပန္လာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိျမန္မာျပည္ကပထမလတ္တန္းေအာင္လက္မွတ္ျပန္ယူဖုိ႔ဘုရားဖူးအဖဲြ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းရျပန္ပါတယ္။ရက္သတၱပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ေရာက္ လာပါတယ္။လုိအပ္တဲ့စာရြက္စတမ္းေတြအကုန္ယူသြားျပီးဆရာနဲ႔သြားေတြ႔ေတာ့ လက္ခံတဲ့အဆင့္ေတာ့မဟုတ္စဥ္းစားတဲ့အဆင့္သုိ႔ေရာက္သြားပါတယ။စဥ္းစား ေပးတဲ့အခ်ိန္ဟာသုံးလေက်ာ္ေလာက္ေရာက္သြားခဲ့ပါျပီ။စာေရးသူဟာတုိးဗီဇာနဲ႔ လာရတာဆုိေတာ့က်န္သုံးလအတြင္းေက်ာင္းကလက္ခံစာရြက္ရမွရပါ့မလားလုိ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေစာင့္ေနခဲ့ရတာပါ။ၾကာျဖတ္ျပီးညီေတာ္ေနာင္ေတာ္တုိ႔ကုိအသိေပးခ်င္တာကဆရာနဲ႔သြားေတြ႔တုိင္းလုိအပ္တဲ့စာရြက္စာတမး္ေတြကုိအကုန္ယူသြားဖုိ႔ပါ။တစ္ခုခုမျပည့္စုံ၇င္တစ္ရက္တည္းျပီးရမယ့္ကိစၥဟာတစ္လလည္း ၾကာရင္ၾကာသြားႏုိင္ပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာေျပာေနတာကေတာ့မနက္ျဖန္ဆုိတဲ့စကားလုံးေလးပါ။အိႏၵိယမွာမနက္ျဖန္ဆုိတာတစ္လေလာက္ကုိဘဲေျပာေနသလုိလုိျဖစ္ေနတယ္ေလ။မနက္ျဖန္္ဆုိတာဆုံးမွမဆုံးႏုိင္ဘဲကုိး။အေၾကြးရွင္ေတြ ေၾကာက္ၾကတာလည္းဒီမနက္ျဖန္ပါဘဲ။မနက္ျဖန္နဲ႔ေ၀းေအာင္ကုိယ့္ဘက္ကတိက်မွန္ကန္ျမနဆန္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔လုိတယ္ေလ။အိႏၵိယကုိေက်ာင္းဂ်ဳိင္းဖုိ႔ ေရာက္လာျပီဆုိရင္ဦးစြာျပင္ဆင္ရမွာကစိတ္ဓာတ္ပါ။ကုိယ့္ဆီမွာတစ္မနက္နဲ႔ျပီး ႏုိ္င္မည့္ကိစၥဟာဒီမွာတစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေစာင့္ရတယ္ဗ်ာ။ကုိယ္အလုိက် ခ်ည္းမျဖစ္ဘူးဆုိတာပါ။စာေရးသူပင္ေစာင့္ဆုိင္းရတဲ့အလုပ္ကုိအေတာ္ေလးျငီး ေငြ႔သြားခဲ့ဘူးပါတယ္။အိႏၵိယမွာေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ေလာကဓံတရားေတြဟာအိႏၵိယမွာ ေနတုန္းအေတာ္ပင္ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။မဟာစည္ဆရာေတာ္ေရးတဲ့ေလာကဓံ ရွစ္ပါးတရားေတာ္စာအုပ္ေလးဖတ္လုိက္ေတာ့လည္းအုိေကသြားတာပါဘဲ။ဒါ ေၾကာင့္ဒီတရားေတာ္အတုိင္းသီးခံႏုိ္င္ဘုိ႔လုိပါတယ္။
စာေရးသူအေၾကာင္းေလးျပန္ဆက္ၾကပါဦးစုိ႔။စာေရးသူရဲ႔ဗီဇာက်န္တဲ့သက္ တမ္းကသုံးလမွ်ဆုိေတာ့ကုန္မယ့္ရက္ကလည္းတေျဖးေျဖးနီးလာခဲ့ျပီေလ။ဘယ္လုိပဲေနေနဗီဇာကုန္ရင္ေတာ့ဆရာနဲ႔တုိင္ပင္ျပီးေက်ာင္းလက္ခံစာရြက္ကုိျမန္မာ ျပည္ကပဲျပန္ေစာင့္မယ္ေပါ့။ျပန္ဖုိ႔ေလယာဥ္လက္မွတ္ကလည္းတစ္လေလာက္ ၾကိဳျဖတ္ရတာဆုိေတာ့ေလယာဥ္လက္မွတ္ကေတာ့လက္ထဲေရာက္ေနျပီ။ျပန္ဖုိ႔ ရက္ကုိလည္းတိတိက်က်သတ္မွတ္ျပီးသြားျပီးအဲ့ဒိအခ်ိန္ထိအေျဖကမသဲကြဲေသးေပ။ျပန္ခါနီးငါးရက္ေလာက္္္လုိေတာ့ဆရာဆီဖုန္းဆက္ျပီးျမန္မာျပည္ကေနဘဲ ေက်ာင္းလက္ခံစာရြက္ကုိျပန္ေစာင့္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္းေျပာေတာ့ဆရာကမ နက္ျဖန္သူ႔ဆီကုိလာခဲ့ဖုိ႔ေခၚပါတယ္။ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲမိတ္ဆက္စကား အနည္းငယ္ဆုိျပီးခင္းဗ်ားျပန္မယ္ဆုိရင္လက္ခံစာရြက္တစ္ခါတည္းယူသြားလုိ႔ရ ျပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါေတာ့တယ္။အဲ့ဒိအခ်ိန္တဒဂၤေလးဟာစာေရးသူအိႏၵိယသုိ႔လာေရာက္ရျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္ျပည့္စုံသြားတဲ့အခ်ိန္ေလးျဖစ္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေပ်ာ္လုိက္တာဗ်ာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ျပီးေတာ့ဆရာကေျပာေသးတယ္။မင္းတုိ႔ခဏ ခဏလာတာအားနာလြန္းလုိ႔အခုလုိထုတ္ေပးလုိက္တာလုိ႔လည္းေျပာပါေသး တယ္။ဒါေၾကာင့္ဘယ္အရာကုိမွဇဲြမေလ်ာ့ဘဲလုပ္ဖုိ႔တုိက္တြန္းအားေပးတာပါ။ လုိခ်င္တာရေတာ့လည္းပင္ပန္းတာေတြေပ်ာက္ကုန္တာပါဘဲ။မေအာင္ျမင္ခင္ စပ္ၾကားအခက္အခဲမ်ားစြာေတြ႔ၾကဳံရဦးပါလားဆုိတာေတာ့စာေရးသူစကားပါးပါရေစေနာ္။ခင္လုိ႔ေျပာျပတာပါ။ခ်စ္ႏုိင္(စိတ္ပညာ)ရဲ႕စကားခဏငွါးသုံးမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ခ်စ္လုိ႔ေျပာျပတာေပါ့။ဒီေဆာင္းပါးထဲမွာေတာ့ဟိႏၵဴတကၠသုိလ္အေၾကာင္း ေလးကုိဘဲထည့္ေရးေပးလုိက္ပါတယ္။
အမွတ္မထင္ ဗာဟိရကိစၥမ်ားက စာေရးမယ့္အခ်ိန္ကုိ ု၀င္ေရာက္ေနရာယူသြားခဲ့ တယ္ေလ။ မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ အေသးအဖဲြကိစၥေလးေတြအတြက္ ေသခ်ာျပီး တန္ဖုိးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးခဲ့ေပါင္းလည္း မ်ားခဲ့ပါျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဆာင္း ပါးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ေအာင္ေရးမယ္ဆုိျပီး စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ျဖတ္ကနဲ႔အေတြး တစ္ခုသဖြယ္ ၀င္လာတဲ့ေမးခြန္းေလးက ငါ့ရွင္ အခုဘယ္မွာေနတာလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေလးပါ။ ဟုတ္တာပဲေလ။ အခုစာေရးသူေနတာက အိႏၵိယႏုိင္ငံ။ ယူပီ ျပည္နယ္၊ ဗာရာဏသီျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ဟိႏၵဴတကၠသုိလ္မွာပါ။ ယခုႏွစ္ ၂၀၁၀ မွာဆုိ ရင္ ေဒါက္တာတန္းေက်ာင္းသား၊ မာစတာတန္းေက်ာင္းသား စုစုေပါင္း ၂၀ ခန္႔ရွိေနျပီေလ။ အသစ္၀င္ေရာက္လာမည့္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တံခါး ဖြင့္ေနၾကဆဲပါဘဲ။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတံခါးၾကီးကလည္း မာစတာဒီဂရီ လက္ ၀ယ္ရရွိျပီးသူမ်ားကုိ အျမဲတမ္းလက္ကမ္းၾကိဳဆုိလ်က္ရွိသလုိ၊ ဓမၼာစရိယ ေအာင္ ျမင္ျပီး အရွင္ျမတ္မ်ားကလည္း မာစတာတန္းကုိ တက္ညီလက္ညီ ၾကိဳးစားသင္ ယူႏုိင္မည့္ အခြင့္အေရးၾကီးကလည္း ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ေပၚထြန္းလုိ႔ေနျမဲပါ။ စာေရးသူ ဆုိရင္ ဒီတကၠသုိလ္ကုိ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလုိင္တန္းမွာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ပညာဆည္းပူးခြင့္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ယခုဒီစာေရးခ်ိန္မွာ ေျခာက္လသက္တမ္းမွ်သာ ရွိပါေသးသည္။ ဒီတကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ဖုိ႔ မလြယ္လုိက္တာဗ်ာလုိ႔ ညဥ္း ညဴလုိက္ရတာလည္း ေက်ာင္းသားမျဖစ္မခ်င္းလုိ႔ဘဲ ဆုိပါေတာ့။ အဲ့ဒိအခ်ိန္က ဘယ္သူ႔ဆီကမ်ား အားေပးႏွစ္သိမ့္စကားမ်ား ရေလမလဲလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိပါ တယ္။ ဦးစြာေရာက္ႏွင့္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အားေပးႏွစ္သိမ့္စ ကားဆုိ၊ သူတုိ႔ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ အခက္အခဲေလးေတြအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တစ္ မ်ဳိးဆီ ေျပာျပၾကေတာ့မွ စာေရးသူေတြ႔ၾကဳံခဲ့တဲ့ အခက္ခဲေလးဟာ ဘာမွမဟုတ္ ပါလားလုိ႔ဆုိျပီး ေျဖသိမ့္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္လုိက္တာဗ်ာ ေတာ္လုိက္တာဗ်ာ လုိ႔ေတာင္ တဖြဖြေျပာကာ ေနာင္ေတာ္မ်ားကုိ ေက်းဇူးတင္မဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ လမ္းညႊန္မႈ၊ အားေပးမႈတုိ႔ဟာ ထာ၀ရလုိေန ဆဲျဖစ္မယ္လုိ႔ စာေရးသူယူဆပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာေရးသူဟာ ဟိႏၵဴတ ကၠသိုလ္ကုိ အသစ္ေရာက္ရွိလာမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ လမ္းညႊန္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ျပီးေတာ့လညးအိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ဗုဒၶဂယာမွာ ရွိတဲ့ မမေ၀ဆုိတဲ့ အဖြဲ႔ၾကီးဟာ အိႏၵိယႏုိင္ငံရွိ ျမန္မာပတ္စပုိ႔ကုိင္ ေက်ာင္း သားအားလုံးကို ကုိယ္စားျပဴတဲ့ ပညာေရးအဖဲြ႔အစည္းၾကီးတစ္ခုပါ။ အဖဲြ႔၀င္ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ တစ္ေနရာတည္းမွာ စုစည္းေနၾကရတာ မဟုတ္ဘဲ မာဂဓဆုိက္၊ ဗာရာဏသီဆုိက္၊ နာလႏၵာဆုိက္၊ နယူးေဒလီဆုိက္၊ ဘုံေဘဆုိက္၊ ပုေနးဆုိက္၊ နာဂဇၨဴနဆုိက္စတဲ့ တကၠသုိလ္အသီးသီးမွာ အဆင္ေျပသလို ပညာ ဆည္းပူးေနၾကရတာပါ။ ေနရာခ်င္း တကၠသုိလ္ခ်င္း မတူၾကေသာ္လည္း မမေ၀ဆုိတဲ့ အဖဲြ႔ၾကီးေအာက္မွာ အဖဲြ႔ၾကီးက ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြ အတုိင္း တစ္ညီတစ္ညႊတ္တည္း သီတင္းသုံးေနထုိင္ၾကရပါတယ္။ အဖဲြ႔၀င္အခ်င္း ခ်င္း ရုိင္းပင္းကူညီၾက၊ ပညာရပ္မ်ားကုိ လက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႔ေ၀တဲ့ အလုပ္ေတြ ကုိလည္း ဌာနအသီးသီးမွာ စြမ္းေဆာင္ေနၾကျပီမုိ႔ မမေ၀၏မြန္ျမတ္ ေသာစိတ္ထားကုိ တစ္ဆထက္တစ္ဆပုိျပီး ေလးစားခဲ့ရပါတယ္။ မမေ၀ကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့အခါတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကမူပုိင္ေစာင့္္ေရွာက္ ခြင့္မရဘဲ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အဖဲြ႔၀င္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သေဘာဆႏၵအရ အေထြေထြဥကၠဌ၊အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး၊ ဆုိက္အလုိက္ဥကၠဌ၊အတြင္းေရး မႈး၊ ျပန္ၾကားေရးမႈး၊ ဘ႑ာေရးမႈး၊စာရင္းစစ္ဆုိျပီး တာ၀န္ကုိယ္စီခဲြေ၀ေစာင့္ ေရွာက္ၾကရတာပါ။ထုိသုိ႔ေစာင့္ေရွာက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္းမမေ၀ဟာ ေဘးမသီရန္မခဘဲ ယခုႏွစ္ဆုိလ်င္ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုတုိင္ေခ်ာေမာလွပခြင့္ရခဲ့ တာေပါ့။မမေ၀ဟာေက်ာင္းသားအားလုံး၏ပညာေရးက႑၊က်န္းမာေရးက႑၊အ ျခားလုိအပ္ရင္လုိအပ္သလုိအကူအညီေပးေနတာပါ။မမေ၀ရဲ႕အစီအစဥ္အရ-ဗာရာဏသီျမဳိ႕၊ေဆး၀ကၤပါျမန္မာေက်ာင္းမွာဗာရာဏသီဆုိက္ဥကၠဌဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱဓမၼသီတလာဘိ၀ံသကသတၱန္ဆုိင္ရာပါဠိေတာ္၊အဌကထာ၊ဋီကာ၊အႏုဋီ ကာမ်ားကုိေခတ္အျမင္ေခတ္အေတြးမ်ားျဖင့္သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးျခင္း၊ေဒါက္တာ အရွင္သာသန၊ေဒါက္တာအရွင္ေက၀လာနႏၵတုိ႔ကကြန္ပ်ဴတာပညာရပ္မ်ားကုိျဖန္႔ေ၀ေပးျခင္း၊ေဒါက္တာအရွင္၀ိစိတၱသာရ(ေမာ္ဒန္)လက္ရွိအေထြေထြအတြင္းေရး မႈးဆရာေတာ္ကအဂၤလိပ္စာေရးနည္းေျပာနည္းဘာသႏၱရသင္တန္းမ်ားမ်ားဖြင့္ လွစ္ေပးျခင္းစတဲ့ပညာေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိအေထြေထြအစည္းအေ၀းၾကီးအျပီးမ ၾကာျမင့္မီမွာပင္စတင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ဆုိက္အတြင္းရွိသင္တန္းသားသံဃာေတာ္တုိ႔ကလည္း မပ်က္မကြက္လာေရာက္ဆည္းပူးၾကသည့္အတြက္ေပးသူႏွင့္ယူသူအေပးအယူ မွ်လ်က္ရွိေနပါတယ္။
ထုိမွ်သာမကမမေ၀ဟာေက်ာင္းသားမ်ားေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရင္လည္းလက္မေႏွးတမ္းကူညီေပးတတ္ပါတယ္။ဒီလုိကူညီႏုိင္ေအာင္မမေ၀ဟာရန္ပုံေငြစုေဆာင္းရပါတယ္။ပညာေရးရန္ပုံေငြ၊က်န္းမာေရးရန္ပုံေငြ၊ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးထိန္း သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးရန္ပုံေငြဆုိတာေတြပါ။ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္းေက်ာင္းသားေတြအ တြက္အားၾကိဳးမာန္တက္ေဆာင္ရြက္ေပးေနရလို႔တစ္ႏွစ္ကုန္ခါနီးတုိင္းမမေ၀ လည္းအလုပ္ေတြနဲ႔ပိျပီးအေတာ္ကုိပင္ပန္းပုံရပါတယ္။သုိ႔ေပမယ့္မမေ၀ဟာပင္ ပန္းတယ္လုိ႔တစ္ခ်က္ေလးမညဥ္းညဴ။သူ႔ဆီလာသူေတြကုိၾကိဳဆုိျမဲၾကိဳဆုိေစာင့္ ေရွာက္ျမဲေစာင့္ေရွာက္ေပးလ်က္ပါ။ေမာေတာ့ေမာတယ္ဒါေပမယ့္ဆုိသလုိအဖဲြ႔ ၀င္ေတြတက္ညီလက္ညီၾကိဳးစားေနတာျမင္ေတြ႔ရေတာ့ပင္ပန္းလုိ႔ပင္ပန္းမွန္း ေတာင္မသိေအာင္ျဖစ္ရလုိ႔ပါ။ဒီလုိေစတနာေကာင္းလုိ႔လည္းေက်ာင္းသားတုိင္းရဲ႔ရင္ထဲမွာမမေ၀ဆုိတဲ့နာမည္ေလးထင္က်န္ရစ္ေနတာေပါ့။ေက်ာင္းသားေတြေတြ႔ ဆုံတုိင္းမမေ၀အေၾကာင္းေလးေတြေျပာလာတာဆယ္စုႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ ေပမယ့္မေမာႏုိ္င္ပါဘဲဆက္လက္ေျပာရင္းေပ်ာ္ေနဦးမွာပါ။တဖြဖြေမးလုိ႔လည္းခဏဏေျပာျဖစ္ေနတာမမေ၀အေၾကာင္းပါ။တစ္ႏွစ္တစ္ခါဆုံစည္းရာေက်ာင္း ေတာ္ၾကီးမွာမမေ၀အဖြဲ႔သားေတြစုံလုိ႔ကေတာ့စပ္မိစပ္ရာေျပာၾက၊ရယ္ၾကေမာ ၾက၀မ္းပန္းတသာဆုိလုိက္ၾကတဲ့စကားေတြ..စကားေတြ။အစည္းအေ၀းၾကီးမွာ ဆုိက္အသီးသီးကမမေ၀ကုိခ်စ္ခင္ၾက၊ဆထက္ထမ္းပုိးပုိျပီးတုိးတက္ေစခ်င္ၾက တဲ့သူေတြတင္ျပေဆြးေႏြးၾကတဲ့အၾကံဥာဏ္ေတြ..အၾကံဥာဏ္ေတြ။တစ္ဆုိက္နဲ႔တစ္ဆုိက္အေတြ႔အၾကဳံေတြဖလွယ္ေနၾကတဲ့အသံေတြ..အသံေတြစုံလုိ႔ပါဘဲ။ ဒီလုိတစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးဆီတင္ျပလာတာေတြထဲကျဖစ္သင့္တာကုိခ်က္ခ်င္းအ ေကာင္ထည္ေဖာ္၊ယခုေလာေလာဆယ္မျဖစ္ႏုိ္င္ေသးတာကုိအဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ၾကားေပးရတာကအေထြေထြအတြင္းေရးမႈးနဲ႔အေထြေထြဥကၠဌၾကီးနဲ႔အ ေထြေထြအတြင္းေရးမႈးဆရာေတာ္ေတြပါ။မမေ၀ကုိလည္းသူတုိ႔ကပုိျပီးအနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကရတာေပါ့။ဒါေၾကာင့္မမေ၀အားအကုိးဆုံးသူဟာအေထြေထြ ဥကၠဌၾကီးနဲ႔အေထြအေထြအတြင္းေရးမႈးေတြျဖစ္လာရေတာ့တာေပါ့။အဖဲြ႔၀င္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္းက်ရာတာ၀န္ကုိယ္စီထမ္းသြားၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့မမေ၀ဟာႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္မကတည္တံ့ေနဦးမယ္ဆုိတာယုံၾကည္သူမ်ားထက္ပုိ၍ပင္ယုံၾကည္ရပါတယ္။
စာေ၇းသူေက်ာင္းဂ်ဳိင္းဖုိ႔ပထဦးစြာအိႏၵိယႏို္င္ငံ၊ဗာရာဏသီျမိ႔ကုိေရာက္လာပါတယ္၊တက္ေရာက္မည့္တကၠသုိလ္ကဟိႏၵဴတကၠသိုလ္၊တစ္ခါမွလည္းမေရာက္ဖူး၊ဘယ္ေနရာမွရွိလုိ႔ရွိမွန္းပင္မသိခဲ့ေပါ့။ဗာရာဏသီျမဳိ႔ကုိေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ဆန္ဆကရစ္တကၠသုိလ္မွာတစ္လၾကာေလာက္တည္းခုိခဲ့ရပါတယ္။ေက်ာင္းဆုိ တာသီးသန္႔မွမရွိတာကုိး ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေပါ့။အခုေတာ့ေက်ာင္းသား မ်ားေနထုိင္တည္းခိုစရာေလးအဆင္ေျပေအာင္ဆုိျပီးေဒါက္တာအရွင္နႏၵ၀ံသက ဗာရာဏသီျမဳိ႔မွာမဇၥ်ိမသုခေဖာင္ေဒးရွင္းဆုိျပီးေက်ာင္းတည္ေထာင္ေနပါတယ္။ အေတာ္ကုိတန္ဖုိးရွိတဲ့ေက်ာင္းတုိက္ေလးပါ။တကၠသုိလ္ဖြင့္မယ္လုိ႔လညးေျပာ တယ္၊တစ္ေလာကျမန္မာျပည္မွလာတဲ့ဘုရားဖူးအဖဲြ႔လက္ရွိေက်ာင္းသားေက်ာင္းမတည္အလႈရွင္ေက်ာင္းအမၾကီးေဒၚျမရွင္ဦးေဆာင္ျပီးသိန္းတစ္ေထာင္လူပဲြမွာ စာေရးသူလည္းတက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့လုိ႔ပါ။၀မ္းသာလုိက္တာကုိယ္လည္းလႈခ်င္ခဲ့ ပါတယ္။လုိအပ္တဲ့ကြက္လပ္ေလးတစ္ခုလုိ႔စာေရးသူယူဆပါတယ္။စကားဆက္ ၾကပါစုိ႔။ တစ္လေလာက္ဆန္းစကရစ္တကၠသုိလ္မွာေနျပီးမမေ၀အဖဲြ႔သားတုိ႔အ မ်ားစုေနထုိင္ရာစရဏေခၚတဲ့ရက္ကြက္ထဲကတုိ္က္ခနး္ေလးတစ္ခန္းဆီေျပာင္း ေရႊ႔ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေျခာက္လၾကာမွ်ေပါ့။စရဏနဲ႔ဟိႏၵဴတကၠသုိလ္ဟာကီလုိ မီတာ(၂၂)ကီလုိမီတာေလာက္ေ၀းပါတယ္။မေမာတန္းသြားလုိက္လာလုိက္ေပါ့။ ကားနဲ႔သြားမယ္ဆုိရင္တစ္နာရီခဲြေလာက္ေတာ့ၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းဦးဇင္းတစ္ပါးရဲ႔အကူညီနဲ႔ဟိႏၵဴတကၠသိုလ္သုိ႔ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။တကၠသိုလ္ေရာက္ ေတာ့ျမန္မာေက်ာင္းသားတုိ႔ေနထုိင္ရာေက်ာင္းေဆာင္ကုိသြား၊ထုိမွတစ္ဆင့္မိမိ ဆက္သြယ္လိုတဲ့ပါဠိဌာနကုိသြားျပီးေက်ာင္းသားအျဖစ္လက္ခံဖုိ႔ေလွ်ာက္ထားရပါေတာ့တယ္။ဆရာကလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္ျငင္းပယ္ပါတယ္။အမွန္တကယ္လည္း ေဒါက္တာတန္းအတြက္ေနရာလြတ္မရွိဘူးလုိ႔သိရပါတယ္။အဲ့ဒိစကားေတြပဲေျပာေျပာလႊတ္တုိင္းစိတ္လည္းအေတာ္ကုိအားေလ်ာ့သြားခဲ့ပါတယ္။ေနာက္ထပ္ႏွစ္ခါသုးခါေလာက္ထပ္သြားေတာ့လည္းအေျဖကထူးျပီးမလာခဲ့ေသး။စကားစပ္မိတုိင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကမိမိေက်ာင္းဂ်ဳိင္းမႈအေျခအေနကုိေမးတယ္။အဆင္မေျပ ေၾကာင္းပဲေျပာရေတာ့တာေပါ့။ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကအၾကံေပးတယ္၊ေနာက္ထပ္ ဌာနေတြအမ်ားၾကီးရွိသားပဲသမုိင္းတုိ႔ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဌာနတုိ႔လုိေပါ့။သြားဂ်ဳိင္းဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ဒါနဲ႔သမုိင္းဌာနဆီကုိၾကိဳးစားပမ္းစားသြားလုိက္ရျပန္ျပီ။ဌာနမႈးဆီ သြားေတြ႔ေတာ့ဌာနမႈးကေမးတယ္၊မင္းမာစတာတန္းကုိဘယ္ေမဂ်ာနဲ႔ေက်ာင္းျပီး တာလဲတဲ့၊ကုိယ္ကလည္းပါဠိနဲ႔ေက်ာင္းျပီးတဲ့အေၾကာင္းေျပာလုိက္ေတာ့ပါဠိဌာန ကုိပဲသြားဘုိ႔တုိက္တြန္းျပန္တယ္။ပါဠိဌာနကလည္းေနရာလြတ္မရွိအျခားဌာနကလည္းေမဂ်ာမတူလုိ႔လက္မခံနဲ႔လူလည္းအေတာ္ေလးေတြေ၀သြားခဲ့ပါတယ္။ လမ္းစပဲေပ်ာက္ေတာ့မွာလား၊အိမ္ပဲျပန္ရေတာ့မွာလားေ၀ခဲြမရတဲ့အေတြးေတြကလည္းေျဖးေျဖးခ်င္းရုိက္ခတ္လုိ႔ေပါ့။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလဆုိျပီးပါဠိဌာနကုိျပန္သြား ေတာ့အရင္အေခါက္ကမ်ားလုိ႔လုံး၀ျငင္းဆုိမႈမျပဳေတာ့ဘဲေရးမယ့္က်မ္းေခါင္းစဥ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကုိျပခုိင္းပါေတာ့တယ္။ခက္တာကစာေရးသူကက်မ္းေခါင္းစဥ္ကုိ တစ္ခါတည္းျပရလိမ့္မယ္လုိ႔မသိေတာ့က်မ္းေခါင္းစဥ္မေရးရေသးေၾကာင္းေျပာလုိက္ရတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ညံ့ပါတယ္ဗ်ာ၊ဒါနဲ႔ေနာက္တစ္ခါသြားေတြ႔ရင္က်မ္းအ က်ဥ္းခ်ပ္ျပနုိင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားရေတာ့တာေပါ့ေလ။ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္တုိ႔လည္းေဂ်ာင္းဂ်ဳိင္းဖုိ႔လာမယ္ဆုိရင္က်မ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလးေတာ့အျပီးအစီးလုပ္လာခဲ့ၾကဗ်ာ၊ဒီဒုကၡကလည္းေသးတာမဟုတ္ေလ။ႏုိင္ငံျခားမွာသိတဲ့အတုိင္းပဲကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကုိ ရႈပ္ေနၾကတာေလ။တစ္ေလာက္ေနေတာ့က်မ္းေခါင္းစဥ္ျပႏုိ္င္ခဲ့ပါတယ္။အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာေနာက္ထပ္သူျပခုိင္းတာကပထမလတ္၊ပထမၾကီး၊ဘီေအ၊အမ္ေအေအာင္ လက္မွတ္နဲ႔အေထာက္အထားေတြပါ၊အဲ့ဒိမွာလည္းပထမလတ္တန္းေအာင္လက္ မွတ္အမွတ္စာရင္းမ်ားမျပႏုိင္ခဲ့လုိ႔မေအာင္ျမင္ဘဲျပန္လာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိျမန္မာျပည္ကပထမလတ္တန္းေအာင္လက္မွတ္ျပန္ယူဖုိ႔ဘုရားဖူးအဖဲြ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းရျပန္ပါတယ္။ရက္သတၱပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ေရာက္ လာပါတယ္။လုိအပ္တဲ့စာရြက္စတမ္းေတြအကုန္ယူသြားျပီးဆရာနဲ႔သြားေတြ႔ေတာ့ လက္ခံတဲ့အဆင့္ေတာ့မဟုတ္စဥ္းစားတဲ့အဆင့္သုိ႔ေရာက္သြားပါတယ။စဥ္းစား ေပးတဲ့အခ်ိန္ဟာသုံးလေက်ာ္ေလာက္ေရာက္သြားခဲ့ပါျပီ။စာေရးသူဟာတုိးဗီဇာနဲ႔ လာရတာဆုိေတာ့က်န္သုံးလအတြင္းေက်ာင္းကလက္ခံစာရြက္ရမွရပါ့မလားလုိ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေစာင့္ေနခဲ့ရတာပါ။ၾကာျဖတ္ျပီးညီေတာ္ေနာင္ေတာ္တုိ႔ကုိအသိေပးခ်င္တာကဆရာနဲ႔သြားေတြ႔တုိင္းလုိအပ္တဲ့စာရြက္စာတမး္ေတြကုိအကုန္ယူသြားဖုိ႔ပါ။တစ္ခုခုမျပည့္စုံ၇င္တစ္ရက္တည္းျပီးရမယ့္ကိစၥဟာတစ္လလည္း ၾကာရင္ၾကာသြားႏုိင္ပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာေျပာေနတာကေတာ့မနက္ျဖန္ဆုိတဲ့စကားလုံးေလးပါ။အိႏၵိယမွာမနက္ျဖန္ဆုိတာတစ္လေလာက္ကုိဘဲေျပာေနသလုိလုိျဖစ္ေနတယ္ေလ။မနက္ျဖန္္ဆုိတာဆုံးမွမဆုံးႏုိင္ဘဲကုိး။အေၾကြးရွင္ေတြ ေၾကာက္ၾကတာလည္းဒီမနက္ျဖန္ပါဘဲ။မနက္ျဖန္နဲ႔ေ၀းေအာင္ကုိယ့္ဘက္ကတိက်မွန္ကန္ျမနဆန္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔လုိတယ္ေလ။အိႏၵိယကုိေက်ာင္းဂ်ဳိင္းဖုိ႔ ေရာက္လာျပီဆုိရင္ဦးစြာျပင္ဆင္ရမွာကစိတ္ဓာတ္ပါ။ကုိယ့္ဆီမွာတစ္မနက္နဲ႔ျပီး ႏုိ္င္မည့္ကိစၥဟာဒီမွာတစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေစာင့္ရတယ္ဗ်ာ။ကုိယ္အလုိက် ခ်ည္းမျဖစ္ဘူးဆုိတာပါ။စာေရးသူပင္ေစာင့္ဆုိင္းရတဲ့အလုပ္ကုိအေတာ္ေလးျငီး ေငြ႔သြားခဲ့ဘူးပါတယ္။အိႏၵိယမွာေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ေလာကဓံတရားေတြဟာအိႏၵိယမွာ ေနတုန္းအေတာ္ပင္ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။မဟာစည္ဆရာေတာ္ေရးတဲ့ေလာကဓံ ရွစ္ပါးတရားေတာ္စာအုပ္ေလးဖတ္လုိက္ေတာ့လည္းအုိေကသြားတာပါဘဲ။ဒါ ေၾကာင့္ဒီတရားေတာ္အတုိင္းသီးခံႏုိ္င္ဘုိ႔လုိပါတယ္။
စာေရးသူအေၾကာင္းေလးျပန္ဆက္ၾကပါဦးစုိ႔။စာေရးသူရဲ႔ဗီဇာက်န္တဲ့သက္ တမ္းကသုံးလမွ်ဆုိေတာ့ကုန္မယ့္ရက္ကလည္းတေျဖးေျဖးနီးလာခဲ့ျပီေလ။ဘယ္လုိပဲေနေနဗီဇာကုန္ရင္ေတာ့ဆရာနဲ႔တုိင္ပင္ျပီးေက်ာင္းလက္ခံစာရြက္ကုိျမန္မာ ျပည္ကပဲျပန္ေစာင့္မယ္ေပါ့။ျပန္ဖုိ႔ေလယာဥ္လက္မွတ္ကလည္းတစ္လေလာက္ ၾကိဳျဖတ္ရတာဆုိေတာ့ေလယာဥ္လက္မွတ္ကေတာ့လက္ထဲေရာက္ေနျပီ။ျပန္ဖုိ႔ ရက္ကုိလည္းတိတိက်က်သတ္မွတ္ျပီးသြားျပီးအဲ့ဒိအခ်ိန္ထိအေျဖကမသဲကြဲေသးေပ။ျပန္ခါနီးငါးရက္ေလာက္္္လုိေတာ့ဆရာဆီဖုန္းဆက္ျပီးျမန္မာျပည္ကေနဘဲ ေက်ာင္းလက္ခံစာရြက္ကုိျပန္ေစာင့္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္းေျပာေတာ့ဆရာကမ နက္ျဖန္သူ႔ဆီကုိလာခဲ့ဖုိ႔ေခၚပါတယ္။ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲမိတ္ဆက္စကား အနည္းငယ္ဆုိျပီးခင္းဗ်ားျပန္မယ္ဆုိရင္လက္ခံစာရြက္တစ္ခါတည္းယူသြားလုိ႔ရ ျပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါေတာ့တယ္။အဲ့ဒိအခ်ိန္တဒဂၤေလးဟာစာေရးသူအိႏၵိယသုိ႔လာေရာက္ရျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္ျပည့္စုံသြားတဲ့အခ်ိန္ေလးျဖစ္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေပ်ာ္လုိက္တာဗ်ာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ျပီးေတာ့ဆရာကေျပာေသးတယ္။မင္းတုိ႔ခဏ ခဏလာတာအားနာလြန္းလုိ႔အခုလုိထုတ္ေပးလုိက္တာလုိ႔လည္းေျပာပါေသး တယ္။ဒါေၾကာင့္ဘယ္အရာကုိမွဇဲြမေလ်ာ့ဘဲလုပ္ဖုိ႔တုိက္တြန္းအားေပးတာပါ။ လုိခ်င္တာရေတာ့လည္းပင္ပန္းတာေတြေပ်ာက္ကုန္တာပါဘဲ။မေအာင္ျမင္ခင္ စပ္ၾကားအခက္အခဲမ်ားစြာေတြ႔ၾကဳံရဦးပါလားဆုိတာေတာ့စာေရးသူစကားပါးပါရေစေနာ္။ခင္လုိ႔ေျပာျပတာပါ။ခ်စ္ႏုိင္(စိတ္ပညာ)ရဲ႕စကားခဏငွါးသုံးမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ခ်စ္လုိ႔ေျပာျပတာေပါ့။ဒီေဆာင္းပါးထဲမွာေတာ့ဟိႏၵဴတကၠသုိလ္အေၾကာင္း ေလးကုိဘဲထည့္ေရးေပးလုိက္ပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment